- 读书 >
- 太平广记 - (宋)李昉、扈蒙、徐铉等 >
- 嗤鄙 >
- 嗤鄙三
征君
唐肃宗之代,争于贤良,下诏搜山林草泽,有怀才抱德及匡时霸国者,皆可爵而任之。有征君自灵武,衣草衣,蹑芒跔,诣于国门。肃宗闻之喜曰:“果有贤士应募矣。”遂召对,访时事得失,卒无一辞。但再三瞻望圣颜而奏曰:“微臣有所见,陛下知之乎?”对曰:“不知。”奏曰:“臣见陛下圣颜,瘦于在灵武时。”帝曰:“宵旰所劳,以至于是。”侍臣有匿笑不禁者。及退,更无他言。帝知其妄人也,恐闭将来贤路,黾勉除授一邑宰。洎将寒食,京兆司逐县索杏仁,以备贡奉。闻之,大为不可,独力抗之,遂诣阙请对。京兆司亦慎此征君必有异见,将奈之何。及召对,奏曰:“陛下要寒节杏仁,今臣敲将来,乌复进浑杏仁。”上咍而遣之,竟不置其罪。(出《玉堂闲话》)
【译文】
唐肃宗时期,急需贤良人材,皇帝下诏搜寻山林草泽,凡有怀才抱德以及挽救危难时局而使国家称霸于世的人,都可以授予爵位并任命官职。有一个征君(不就朝廷征聘的人),穿草衣,登草鞋,从灵武来到京都朝堂。肃宗听说后高兴地说:“果然有贤士响应招募啊!”于是召见他来回答问题,肃宗询问他时事得失,直到最后也未回答一句话。只是一次又一次地观望肃宗的脸并奏道:“微臣有个发现,陛下知道吗?”肃宗道:“不知道。”征君接着道:“臣看出陛下的脸,是在灵武时消瘦的。”肃宗道:“天不亮就穿衣,天黑才吃饭,每天这样操劳,以至于此。”左右官员有忍俊不禁的。直到他从朝堂中退出来。再没说别的话。皇帝知道这是个无知妄为的人,可是怕封闭以后有贤良应招之路,为勉力他而授予他县令之职。将要到寒食节的时候,京兆司到各县去搜集杏仁,以准备向皇帝贡奉食用。征君听说此事。说大为不可,极力抗拒,于是又要到朝堂请求与皇上对话,京兆司也怕此人一定有什么不同寻常的见解,也拿他没办法。到了召他去答对时,他奏道:“陛下要寒食节用的杏仁,今天臣就是来敲打敲打的,不要再吃那些个浑杏仁了。”皇上只咳嗽一声把他送走,终究没有把他治罪。