- 读书 >
- 太平广记 - (宋)李昉、扈蒙、徐铉等 >
- 鬼 >
- 鬼十
司马文宣
司马文宣,河内人也,颇信佛。元嘉元年,丁母艰。弟丧数月,望旦,见其弟在灵座上,不异平日。回惶叹咤,讽求饮食。文宣试与言曰:”汝平生勤修行善,若如经言,应得升天,或在人道,何故乃坠此鬼中。“即沉吟俯仰,默然无对。文宣即夕梦见其弟云:”生所修善,蒙报生天。灵床之鬼,是魔魅耳,非某身也。恐兄疑怪,故以白兄。“文宣明旦请僧转《首楞严经》,令人扑击之。鬼乃逃入床下。又走户外,形稍丑恶,举家骇惧,詈叱遣之。鬼云:”饥乞食耳,经日乃去。“顷之,母灵床头有一鬼。肤体赤色,身甚长壮。文宣长子孝祖与言,往反答对周悉。妆虽恐惧,久稍安习之。鬼亦转相附狎,居处出入,殆同家人。于京师转相报告,往来观者,门限迭迹。时南林寺有僧,与灵珠寺僧舍沙门,与鬼言伦,亦甚款曲。鬼云:”昔世尝为尊贵,以犯众恶,受报未竞,果此鬼身。“云:”寅年有四百部鬼,大行疾疠,所应罹灾者。不悟道人耳,而犯横极众,多滥福善,故使我来监察之也,僧以食与之。“鬼曰:”我自有粮,不得进此食也。“舍曰:”鬼多知,我生来何因作道人。“答曰:”人中来,出家因缘,本誓愿也,问诸存亡生死所趣,略皆答对,具有灵验,条次繁多,故不曲载。“舍曰:”人鬼道殊,汝既不求食,何为久留。“鬼曰:”此间有一女子,应在收捕。而奉戒精勤,故难可得。比日稽留,因此故也。籍乱主人,有愧不少。“自此以后,不甚见形。复往视者,但闻语耳。时之喜十年也。至三月二十八日,语文宣云:”暂来寄住,而汝倾家营福,见畏如此,那得久留。“孝祖云:”听汝寄住,何故据人先亡灵筵耶。“答曰:”汝家亡者,后有所属,此座空设,故权寄耳。“于是辞去。(出冥报记)
【译文】
河内人司马文宣,虔诚地信佛。元嘉元年,他的母亲去世。他的弟弟去世几个月后,一个十五的早上,司马文宣看见弟弟在灵座上,和活着时一模一样。弟弟长吁短叹东张西望,并要求给点吃喝。文宣尝试着和鬼对话,就问他:”照你活着时那样积德行善,如果按佛经上说的,应该升天当神仙,或者转世为人,怎么你竟落到当鬼的份上呢?“鬼就哼哼呀呀支吾起来,后来就默默地不回答了。这天夜里,文宣梦见他弟弟来说:”我生前行善积德,已经得到了升天的好因果。在灵床上的那个鬼,是个妖怪,并不是我。我怕哥哥你怀疑责怪我,特地来告诉你。“第二天早上,文宣请来和尚念《首楞严经》,并叫人打鬼。鬼先是躲在床底下,又逃到门外,形象非常丑恶,把全家人都吓坏了,大家又喊又骂的追赶那鬼,鬼说:”我不过是因为饿了来要些吃的罢了。“过了几天这个鬼就走了。可是这个鬼刚走,文宣母亲的灵床上又来了一个鬼。这个鬼身材粗壮高大,全身都是红色。文宣的大儿子孝祖和这个鬼谈话,向鬼提出些问题鬼都回答得很详细。起初家里人都挺怕这个鬼的,后来时间长了,大家渐渐有点习惯了。鬼也变得和大家十分亲近,日常生活出出入入简直成了家里的成员了。京城里渐渐传开了这件事,就有不少人到文宣家里看这个鬼,把门坎都要踩平了。当时南林寺有个和尚,还有灵珠寺的一个姓舍的和尚,一同来和这鬼谈话,互相间也十分融洽。鬼说:”我前世曾是个身份高贵的人,因为在人间犯了不少罪,死后受报应得到的惩罚现在还没有结束,所以现在仍然是个鬼。“又说:”寅年时将有四百群鬼到人世间大肆散播瘟疫,到那时凡是不信神拜佛的人都会遭到瘟灾。那时候瘟疫会传播得非常广,不少积德行善的人免不了也会被误伤,所以派我来监督察询这件事。“和尚给鬼东西吃,鬼说:”我有我自己的粮食,不能吃的东西。“舍和尚说:”鬼知道的事情多,能不能告诉我,我这辈子怎么成了出家人呢?“鬼回答说:”出家人本来就是人世间的人,因为你自己的誓愿,你自然就出家修行了。“又问了一些生死存亡的道理,鬼都简单扼要的回答了,而且说了一些很灵验的事,这里就不一一记载了。舍和尚说:”人和鬼是两条不同的路,你到人间既然不是找吃的,怎么呆了这么久呢?“鬼说:”这里有一个女子,应该抓到阴间去。但这女子行善积德非常诚心,这是很难得的。我长时间在人间停留,就是因为这件事。我在这里给主人家添了不少麻烦,真是太抱歉了。“从此以后,这个鬼就不常现形了。一些到文宣家看鬼的人,只是能听见鬼说话而已。当时是元嘉十年。到了三月二十八那天,鬼对文宣说:”我只是暂时在你家住,可是你全家都祈求神的保佑,对我这样敬畏,我怎么能长住下去呢。“孝祖说:”你尽可以住,但为什么非要占据亡灵供桌上的位置不可呢?“鬼回答说:”你家死去的人,都有了自己的归属,这个灵座只是空设在那里的,所以我就暂且住下了。“于是这个鬼就走了。