- 读书 >
- 太平广记 - (宋)李昉、扈蒙、徐铉等 >
- 鬼 >
- 鬼二十二
萧审
萧审者,工部尚书旻之子,永泰中,为长洲令,性贪暴,然有理迹,邑人惧惮焉。审居长洲三年,前后取受无纪极。四年五月,守门者见紫衣人三十余骑,从外入门。迎问所以,骑初不言,直至堂院。厅内治书者皆见。门者走入,白审曰:”适有紫衣将军三十骑直入,不待通。“审问:”其人安在?焉得不见?“门者出至厅,须臾,见骑从内出,以白衫蒙审。步行。门者又白奇事,审顾不言。诸吏送至门,不复见。俄闻内哭,方委审卒。后七日,其弟宇复墓,忽倒地作审灵语,责宇不了家事,数十百言。又云:”安胡者,将吾米二百石,绢八十匹,经纪求利。今幸我死,此胡辜恩,已走矣。明日食时,为物色捉之。“宇还至舍,记事白嫂,嫂尔日亦灵语云然。宇具以白刺史常元甫,元甫令押衙候捉,果得安胡。米绢具在,初又云:”米是己钱,绢是枉法物,可施之。“宇竟施绢。(出《广异记》)
【译文】
萧审是工部尚书萧旻的儿子。永泰年中为长洲令,性情贪婪暴戾,但有规律可循。邑人非常惧怕他,萧审在长洲三年,前前后后收取贿赂,无法无纪已到极点。永泰四年五月,守门人看见身穿紫衣人三十多骑马的人从外边进入门内。门人迎上去问干什么?骑马的人开始不说话,径直到堂院厅内,管书的人都看见了。门人走进去告诉萧审,说:”刚才有紫衣将军三十个,直扑进来,来不及通报。“萧审问:”那些人在哪儿?怎么不见?“门人出来到厅堂,一会儿,看见骑马的人从里边出来,用白衣服蒙住萧审步行出来。门人又说:”奇事。“萧审看着不能说话,几位官吏送到门口,不再见到他们了。过了一会儿,听到里面哭声,才知道萧审死了。七天后,他弟弟萧宇去扫墓,忽然倒地成了萧审”显灵“传语,责怪萧宇不管家事,说了几百句话,又说:”安胡这个人,将我的米二百石,绢八十匹,拿去经营挣钱,现在安胡庆幸我死了,他辜负我的恩情也跑了,明天吃饭的时候,准备抓他。“萧宇回家,将他所记得的这些事情说给嫂子听,嫂女也传灵语这样说。萧宇就详细地告诉了刺史常元甫。元甫命令衙役等候捉他,果然捉住了安胡。米、绢都在,萧审又说:”米是自己的钱买的,绢是贪赃枉法之物,可以施舍给别人。“萧宇就全部施舍了绢。