- 读书 >
- 太平广记 - (宋)李昉、扈蒙、徐铉等 >
- 鬼 >
- 鬼三十三
唐燕士
0字 下载全书
晋昌唐燕士,好读书,隐于九华山。常日晚,天雨霁,燕士步月上山。夜既深,有群狼拥其道,不得归。惧既甚,遂匿于深林中。俄有白衣丈夫,戴纱中,貌孤俊,年近五十,循涧而来。吟步自若。伫立且久,乃吟曰:”涧水潺潺声不绝,溪垅茫茫野花发。自去自来人不归,长时唯对空山月。“燕士常好为七言诗,颇称于时人。闻此惊叹,将与之言,未及而没。明日,燕士归,以貌问里人,有识者曰:”是吴氏子,举进士,善为诗。卒数年矣。“(出《宣室志》)
【译文】
晋昌唐燕士喜欢读书,隐居在九华山。曾有一天傍晚,雨过天晴的时候,借着月光徒步上山。夜已经很深,一群狼把他围在路上不能回家。唐燕士非常恐惧,就藏在林子深处。不一会儿,有一个穿白衣服的男子,头戴纱巾,相貌孤傲、俊俏,年纪将近五十岁,顺着山涧走过来。他边走边吟,样子泰然自若。然后站了许久,又吟诵道:”涧水潺潺声不绝,溪垅茫茫野花发。自去自来人不归,长时唯对空山月。“燕士善于写七言诗,很受当时人称赞。听到这人的吟诵惊叹不已,正要跟他搭话时,还没等开口,那人就消失了。第二天,燕士回来,拿他的相貌向乡里人打听,有从前认识他的人说:”是个姓吴的,中了进士,擅长写诗,已经死了许多年了。