- 读书 >
- 太平广记 - (宋)李昉、扈蒙、徐铉等 >
- 妖怪 >
- 妖怪五
庐江民
贞元中,有庐江都民,因采樵至山。会日暮,忽见一胡人,长丈余,自山崦中出,衣黑衣,执弓矢。民大恐,遽走匿古木中,窥之,胡人伫望良久,忽东向发一矢。民随望之,见百步外有一物,状类人,举体黄毛数寸,蒙乌巾而立。矢中其腹,辄不动。胡人笑曰:”果非吾所及。“遂去。又一胡,亦长丈余,魁伟愈于前者。亦执弧矢,东望而射,中其物之胸,亦不动。胡人又曰:”非将军不可。“又去。俄有胡人数十,衣黑,臂弓腰矢,若前驱者。又见一巨人,长数丈,被紫衣,状貌极异,缓步而来。民见之,不觉懔然。巨胡东望,谓其前驱者曰:”射其喉。“群胡欲争射之。巨胡诫曰:”非雄舒莫可。“他胡皆退,有一胡前,引满一发,遂中其喉。其物亦不惧,徐以手拔去三矢,持一巨砾,西向而来,胡人皆有惧色。前白巨胡:”事迫矣,不如降之。“巨胡即命呼曰:”将军愿降。“其物乃投砾于地,自去其中,状如妇人,无发。至群胡前,尽收夺所执弓矢,皆折之。遂令巨胡跪于地,以手连掌其颊。胡人哀祈,称死罪者数四,方释之。诸胡高拱而立,不敢辄动。其物徐以巾蒙首,东望而去。胡人相贺曰:”赖今日甲子耳,不然,吾辈其死乎。“既而俱拜于巨胡前,巨胡颔之。良久,遂导而入山崦。时欲昏黑,民雨汗而归,竟不知其何物也。(出《宣室志》)
【译文】
唐朝贞元年间,有一个家住江都的百姓,因为打柴进到山里,赶上天色已晚,忽然看到一个胡人。那胡人一丈多高,从日落的山中走出来,穿着黑色衣服,带着弓箭。这个百姓很害怕,急忙跑到古树林中藏起来,偷偷地往外看。胡人伫望了好久,忽然向东射了一箭。百姓随着箭望去,望见百步之外有一个东西,样子象人,满身有几寸长的黄毛,蒙着乌巾站在那里。箭头射中了它的肚子,它动也不动。胡人笑道:”果然不是我能办到的!“于是就离去了。又来一位胡人,也是一丈多高,比前边那个更魁伟,也拿着弓箭,也向东射了一箭。他射中了那东西的胸部,那东西也不动。胡人说:”非将军亲自来不可!“也离去。不一会儿,有几十个胡人,穿黑衣,挽弓带箭,像是前导。又见有一个巨人,高几丈,披紫衣,相貌与众极不相同,缓步走来。那百姓一看,不由得感到敬畏。巨人向东望了望,对那些前导的人说:”射它的喉!“那些人争抢着要射,巨人警告说:”非雄舒射它不可!“别的胡人都后退,有一个胡人上前,拉满弓一发,于是射中了那东西的喉。那东西也不怕,慢慢用手拔掉了三支箭,拿着一个巨大的石砾,向西走来。胡人都有畏惧之色,上前报告给巨人:”事情紧迫,不如投降算了!“巨人就让大家喊:”将军愿意投降!“那东西就把巨砾扔到了地上,自己除去了头巾,样子像一个妇人,没有头发。它来到群胡人跟前,把他们拿的弓和箭全都收夺过去折断。于是就让巨胡人跪在地上,用手连连打他的面颊。胡人哀求,一个劲说自己犯了死罪。才放了他。群胡站在那里,不敢乱动。那东西慢慢用头巾蒙了头,向东走去。胡人相贺说:”多亏今天是好日子,不然,我们不都得死吗?“然后,都跪拜在巨胡面前。巨胡点头,很久,于是就由人引导着走进日没的山中。那时候天要昏黑了。那位江都百姓一身大汗地回到家中,到底不知那是什么东西。