连枝秀
京师教坊官妓连枝秀,姓孙氏,盖以色事人者。年四十余,因投礼逸士风高老为师,而主教者褒以空湛静慧散人之号,挟二女童,放浪江海间。偶至松江,爱其风物秀丽,将结数椽为栖息所。郡人陆宅之居仁尝往访焉,秀颇不以礼貌。因其请作募缘疏,遂为撰之,疏曰:京师第一部教坊,占排场曾使万人喝彩。道德五千言公案,抽锁钥只因片语投机。向林下得大道高风,指云间问前缘福地。一跳身才离了百戏棚中圈子,双摆手便作个三清门下闲人。赤紧地无是无非,到大来自由自在。识尽悲欢离合幻,打开老病生死关。交媾功成,阴阳炭烧空欲海;修持行满,雌雄剑劈破愁城。七星冠刚替下凤头钗,合欢带生纫做鹿皮袋。空非空,色非色,色即是空;道可道,名可名,强名曰道。往常时红裙翠袖生绡帕,猛可里草履麻衣匾皂绦。销金帐冷落风情,养丹炉消磨火性。半世连枝带叶,算从前历尽虚花;一朝刬草除根,到此际方成结果。寻几个烟霞外逍遥伴侣,抵多少尘埃中浮浪男儿。存一点志诚心,百事可做;少几处风流债,一笔都勾。试问他浊酒狂歌,争如我清茶淡话。迷魂阵当时落陷,人负我,我负人,总是虚脾;玄关窍今日点开,心即道,道即心,无非妙用。牢着眼看乌飞兔走,急回头怕鹤怨猿啼。五陵人买笑追欢,掉头不顾;三岛客谈玄论道,稽首相迎。大都来几个知音,多管是前生有分。玉楼花下千钟酒,几番歌《白苎》,遏行云;纸帐梅边一炷香,从此诵《黄庭》,消永日。桃花扇深藏明月影,椰子瓢长醉白云乡。皓齿细腰,打叠少年歌舞;锦心绣腹,宣扬老子经文。发科打诨,不离机锋;课嘴撩牙,长存道眼。烧夜香非寻佳偶,披鹤氅星月下礼拜茅君;登春台不望远人,驾鸾车云霄上追寻萧史。歌馆化为仙馆静,戏房翻作道房幽。净洗燕支,见全真本来面目;轻敲檀板,听步虚别是宫商。人尽夸七真台添上个小孙姑,我只道五城山册立了新王母。不比寻常钩子,曾经老大钳锤。百炼不回,万夫莫敌。畴昔微通一笑,白面郎争与缠头;如今顿悟三生,青眼人便当抬手。既不作入梦朝云暮雨,也须撇等闲秋月春风。若教了蒲团上工夫,便可到蓬壶中境界。肯庄严一处千年香火,是成就到头陆地神仙。金银钞等物,是必大块子舍来;福禄寿利钱,拟定加倍儿还你。得道者多助,看琳宫宝殿,日月交辉;爱人者必亲,仗玉磬金钟,晨昏报德。疏文一出,远迩传诵,以资笑谈。秀不可留,遂宵遁。然文虽新奇,固近于俳,视厚德君子有间矣,而其帷簿之不修者,岂偶然哉。