- 读书 >
- 太平广记 - (宋)李昉、扈蒙、徐铉等 >
- 鬼 >
- 鬼三十
孟氏
维扬万贞者,大商也,多在於外,运易财宝以为商。其妻孟氏者,先寿春之妓人也,美容质,能歌舞。薄知书,稍有词藻。孟氏独游於家园,四望而乃吟曰:”可惜春时节,依然独自游。无端两行泪,长秪对花流。“吟诗罢,泣下数行。忽有一少年,容貌甚秀美,逾垣而入,笑谓孟氏曰:”何吟之大苦耶?“孟氏大惊曰:”君谁家子?何得遽至於此,而复轻言之也?“少年曰:”我性落魄,不自拘检,唯爱高歌大醉。适闻吟咏之声,不觉喜动于心,所以逾垣而至。苟能容我於花下一接良谈,而我亦或可以强攀清调也。“孟氏曰:”欲吟诗耶?“少年曰:”浮生如寄,年少几何?繁花正妍,黄叶又坠。人间之恨,何啻千端。岂如且偷顷刻之欢也。“孟氏曰:”妾有良人万贞者,去家已数载矣。所恨当兹丽景,远在他方。岂惟惋叹芳菲,固是伤嗟契阔。所以自吟拙句,盖道幽怀。不虞君之涉吾地也,何故?“少年曰:”我向闻雅咏,今睹丽容,固死命犹拚,且责言何害?“孟氏即命笺,续赋诗曰:”谁家少年儿,心中暗自欺。不道终不可,可即恐郎知。“少年得诗,乃报之曰:”神女得张硕,文君遇长卿。逢时两相得,聊足慰多情。“自是孟氏遂私之,挈归己舍。凡逾年,而夫自外至。孟氏忧且泣,少年曰:”勿尔,吾固知其不久也。“言讫,腾身而去,顷之方没,竟不知其何怪也。(出《潇湘录》)
【译文】
扬州的万贞是大商人,经常在外,运送财宝,以这做为买卖。他的妻子孟氏原来是寿春的妓女,体态美丽,能歌善舞,略知诗书,稍有文采。孟氏在家园独自游玩,四处张望后吟道:”可惜春时节,依然独自游。无端两行泪。长秪对花流。“吟诗完了,掉下几行眼泪。忽然有一个少年,容貌很秀美。跳墙而入,笑着对孟氏说:”为什么吟得这么痛苦呢?“孟氏大惊道:”你是谁家的,怎么突然来到这里,又说轻挑的话呢?“少年说:”我性情落魄,不能自我约束,只爱高歌醉酒,刚才听到你吟咏的声音,不知不觉在内心感到喜欢,所以越墙来到这里,如果能在花下容我好好谈谈,那么我也许可以勉强攀谈诗词。“孟氏说:”想要吟诗呀。“少年说:”人生象托付,年少能有多少?繁花正娇妍,黄叶又附落。人间的怨恨,何止千端!哪如暂且偷顷刻的欢乐呢?“孟氏说:”我有丈夫叫万贞,离家已经几年了,所遗憾的是当此美景,远在他方。哪里只是感叹花草,本来是感伤离别之情,所以自己吟咏诗句,倾吐深深的怀念。没想到你跑到我这地方,是什么原因?“少年说:”我从前就听说你优雅的吟咏,现在看到你美丽的容貌,本来命都可以拚上,听些责骂的话又有何妨!“孟氏就让拿来纸张,接着赋诗道:”谁家少年儿,心中暗自欺。不道终不可,可即恐郎知。“少年得到诗,又回报道:”神女得张硕,文君遇长卿。逢时两相得,聊足慰多情。“从此孟氏就和他私通,领回自己的屋子。大概超过了一年,丈夫从外地回来。孟氏担心并且哭泣。少年说:”你不要这样,我本来知道那是不会长久的。“说完,腾身离开,一会儿就没有了,竟然不知道他是什么怪物。