- 读书 >
- 太平广记 - (宋)李昉、扈蒙、徐铉等 >
- 鬼 >
- 鬼二十三
朱自劝
吴县朱自劝以宝应年亡。大历三年,其女寺尼某乙,令往市买胡饼,充斋馔物。于河西见自劝与数骑宾从二十人,状如为官。见婢歔欷,问:”汝和尚好在,将安之。“婢云:”命市胡饼作斋。“劝云:”吾此正复有饼。“回命从者,以三十饼遗之,(”遗之“二字原缺,据明钞本补。)兼传问讯。婢至寺白尼,尼悲涕不食,饼为众人所食。后十余日,婢往市,路又见自劝,慰问如初。复谓婢曰:”汝和尚不了,死生常理,何可悲涕,故寄饼亦复不食。今可将三十饼往,宜令食也。“婢还,终不食。后十日,婢于市,复见自劝。问讯毕,谓婢曰:”方冬严寒,闻汝和尚未挟纩。今附绢二匹,与和尚作寒具。“婢承命持还,以绢授尼。尼以一匹制裤,一留贮之。后十余日,婢复遇自劝,谓曰:”有客数十人,可持二绢。令和尚于房中作馔,为午食。明日午时,吾当来彼。“婢还,尼卖绢,市诸珍膳。翌日待之,至午,婢忽冥昧久之,灵语因言客至。婢起只供食,食方毕,又言曰:”和尚好住,吾与诸客饮食致饱,今往已。“婢送自劝出门,久之方悟,自尔不见。(出《广异记》)
【译文】
吴县朱自劝在宝应年中死亡,大历三年,他的女儿在寺里当一名尼姑,让婢女去买胡饼,充当斋饭。婢女在河西看见朱自劝和几个骑马的随从二十人,形状好象做官的样子,看见婢女就叹息起来,问:”你家和尚好吗?你要去哪儿?“婢女说:”让我买胡饼当斋饭。“朱自劝说:”我这正好还有饼。“回头命令跟从的人:”把三十个饼给她,并代为问候。“婢女回到寺院向尼姑说了这件事,尼姑悲泣不吃,饼被众人吃了。过了十几天,婢女去买东西,路上又见到了朱自劝,慰问和第一次一样,朱自劝又对婢女说:”你家和尚不明事理,死生是正常的道理,怎么可以悲伤落泪呢?以前给她的饼也不吃,现在可把三十个饼带去,应该让她吃。“婢女回来,尼姑始终不吃。又过了十天,婢女在市上,又看到朱自劝,问候完毕,对婢女说:”正是冬天严寒,听说你家和尚没有棉衣,现在给你两匹绢,给和尚做御寒的衣服。“婢女奉命拿回来,把绢给了尼姑。尼姑用一匹绢做了裤子,一匹绢留下存放起来。十多天后,婢女又遇到朱自劝,朱自劝对她说:”有几十个客人,可以拿两匹绢,让和尚在房中做饭,当午餐。明天午时,我当去那里。“婢女回去,尼姑卖绢,买了各种珍奇美食。第二天等待他们,到了午时,婢女忽然很久不省人事,显灵传语说客人到了。婢女立起地供神食,刚吃完,又说道:”和尚安好,我和各位客人饮食很饱,现在走了。“婢女送朱自劝出门,很久才醒过来,从此再没看见朱自劝。