- 读书 >
- 太平广记 - (宋)李昉、扈蒙、徐铉等 >
- 博戏 >
- 器玩四
郑云逵
0字 下载全书
唐郑云逵少时得一剑,鳞铁星錍,有时而吼。常庄居,横膝玩之。忽有一人从庭树窣然而下,紫衣朱帻,被发露剑而立。黑气周身,状如重雾。郑素有胆气,佯若不见。其人因言:”我上界人,知公有异剑,愿借一观。“郑谓曰:”此凡铁耳。君居上界,岂藉此乎?“其人求之不已。郑伺更良久,疾斫之,不中。刜坠黑气着地,数日方散。(出《酉阳杂俎》)
【译文】
唐朝人郑云逵小时候得到一柄剑,剑鞘上布有鳞片,剑很薄,象星星一样泛着亮光,而且时常自己发出鸣叫声。一次,郑云逵在家盘腿坐着把玩这把剑。忽然,从院里树上跳下一个人,身穿紫色衣服,戴朱红色的头巾,头发披散着,手中持剑站在那儿。他周身围有一团黑气,象一团浓雾。郑云逵素来胆气过人,假装没看见,继续把玩怀中宝剑。紫衣人说:”我是上界人,得知你有一柄奇异的宝剑,希望能借我看看。“郑云逵说:”这是一块凡铁啊。你既然住在天上,难道还顾念这么一块凡铁吗?“紫衣人一再请求郑云逵借他看看。郑云逵盯视他好长时间,突然挥剑疾砍过去,没有砍中。只削下来一团黑气落在地上,好几天后才散去。