- 读书 >
- 中国的智慧 - 林语堂 >
- 第五部分 中国睿智与智慧 >
- 古代哲学家寓言
无为谓
0字 下载全书
知北游于玄水之上,登隐弅之丘,而适遭无为谓焉。知问无为谓道,而无为谓不答也。非不答,不知答也。
知不得问,反于白水之南,登孤阕之上,而睹狂屈焉。知以之言也问乎狂屈。狂屈曰:“唉!予知之,将语若。中欲言而忘其所欲言。”知不得问。
知反于帝宫,见黄帝而问焉。黄帝曰:“……人之生,气之聚也;聚则为生,散则为死。若死生为徒,吾又何患!故万物一也,是其所美者为神奇,其所恶者为臭腐;臭腐复化为神奇,神奇复化为臭腐。故曰:‘通天下一气耳。’圣人故贵一。”
知问黄帝曰:“我与若知之,彼与彼不知也,其孰是邪?”黄帝曰:“彼无为谓真是也,狂屈似之;我与汝终不近也。夫知者不言,言者不知。”
知谓黄帝曰:“吾问无为谓,无为谓不应我,非不我应,不知应我也。吾问狂屈,狂屈中欲告我而不我告,非不我告,中欲告而忘之也。今予问乎若,若知之,奚故不近?”黄帝曰:“彼其真是也,以其不知也;此其似之也,以其忘之也;予与若终不近也,以其知也。”
狂屈闻之,以黄帝为知言。
[《庄子》]